Zgodnie z tym, Mda5. /. myszy wykazały rozsiewane wybarwienie antygenu zarówno w trzustce wewnątrzwydzielniczej, jak i zewnątrzwydzielniczej, jak również znaczną naciek zapalny wysepek (Figura 3, D i E). Biorąc pod uwagę te zmiany histopatologiczne, stwierdzenie, że Mda5. /. u myszy nie wystąpiła hiperglikemia była nieco zaskakująca. Postawiliśmy hipotezę, że ciężka patologia serca u tych zwierząt spowodowała przedwczesną śmierć, tak że cukrzyca nigdy się nie rozwinęła. Aby to przetestować, użyliśmy EMCV-D do zainfekowania Mda5 + /. myszy, które mają pojedynczy allel WT z MDA5. Mda5 + /. u myszy rozwinęła się przejściowa hiperglikemia rozpoczynająca się w dniu 5, która ustąpiła do dnia 12, ale nie miała żadnej wady przeżycia w porównaniu ze zwierzętami WT (Figura 3F i dane nie pokazane) w odpowiedzi na zakażenie EMCV-D. Odpowiednio, Mda5 + /. myszy miały nieznacznie zwiększone miano wirusa w trzustce w dniu 4 w porównaniu ze zwierzętami WT (Figura 3G). Ponadto, w przeciwieństwie do zwierząt na tle C57BL / 6, Mda5. /. myszy na tle genetycznym 129 / SvJ rozwinęły hiperglikemię po infekcji EMCV-D przed śmiercią (Figura 3H). Łącznie dane te sugerują, że aktywność MDA5 jest konieczna do ochrony. komórki z infekcji wirusowej i że zarówno TLR3, jak i MDA5 mają nieprzebrane role w zapobieganiu uszkodzeniom wysepek trzustkowych. Zakażenie EMCV-D rozprzestrzenia się na zewnątrzwydzielniczą trzustkę pod nieobecność TLR3 i MDA5. Podczas infekcji EMCV-D Mda5. /. lub Tlr3. /. myszy nie powodowały jawnego zapalenia trzustki, badanie myszy DKO wykazało znaczący wzrost poziomów amylazy w surowicy (70-krotnie, P <0,001) i lipazy (25-krotnie, P <0,001) w porównaniu z myszami WT (Figura 3B). Było to związane z dużym wzrostem miana wirusa i rozległym zniszczeniem architektury trzustki zarówno w tkance zewnątrzwydzielniczej i wewnątrzwydzielniczej w dniu 2 (Figura 3, C = E). Zatem, wywołane wirusami zapalenie trzustki jest prawdopodobnie główną przyczyną śmierci myszy DKO w dniu 2 PI. Chociaż zaobserwowano zakażenie wysokogatunkowe wysp, myszy DKO nie rozwinęły hiperglikemii, prawdopodobnie z powodu towarzyszącego zapalenia trzustki i szybkiej śmierci. Wyniki te wskazują, że MDA5 i TLR3 są wystarczające, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się EMCV-D w zewnątrzwydzielniczej trzustce, tak że tylko brak obu czujników powoduje znaczącą infekcję powodującą jawne i niszczące zapalenie trzustki. TLR3 i MDA5 działają w różnych przedziałach komórkowych. Aby uzyskać lepszy wgląd w patogenezę cukrzycy indukowanej EMCV-D, ocenialiśmy, w jaki sposób ekspresja TLR3 i MDA5 specyficzna dla komórki wpływa na kontrolę infekcji trzustki. Zbudowaliśmy odwrotne chimerowe BM między WT i Mda5. /. lub WT i Tlr3. /. myszy i zmierzone przeżycie i poziomy glukozy we krwi po zakażeniu EMCV-D. Analiza przeżycia wykazała, że chimery zawierające Mda5. /. komórki hematopoetyczne i podścielisko WT (Mda5a / / WT) były oporne na zakażenie EMCV-D, podczas gdy WT. Mda5. /. chimery były podatne na infekcję (100% śmiertelności, P <0,001, n = 10) analogicznie do Mda5. /. myszy. Chimery Tlr3 (3 / WTT były bardziej wrażliwe (30% śmiertelności, P <0,05, n = 12) na infekcję EMCV-D niż WT3 Tlr3 (3). chimery, chociaż mniej niż WT. Mda5. /. chimery (Figura 4A). Tak więc ogólna oporność na zakażenie EMCV-D zależy głównie od funkcji MDA5 w opornych na promieniowanie komórkach niehematopoetycznych, podczas gdy TLR3 przyczynia się do obrony częściowo z powodu jej działania w komórkach hematopoetycznych. Analiza stężenia glukozy we krwi po zakażeniu EMCV-D ujawniła, że chimery Tlr3 (3 / WT rozwinęły cukrzycę, podczas gdy WT3Tlr3a /. chimery, jak również Mda5 (3 / WT były chronione (Figura 4B). W związku z tym TLR3 chroni. komórki z zakażenia EMCV-D przez jego działanie w czułym na promieniowanie przedziale krwiotwórczym. Najprawdopodobniej MDA5 zapobiega infekcji EMCV-D. komórki, działając w odpornym na promieniowanie przedziale przeciwpłytkowym, chociaż tej hipotezy nie można było bezpośrednio przetestować, ponieważ WT. Mda5. /. chimery zmarły szybko w dniach 5. 6, zanim mogły rozwinąć się cukrzyca. Rycina 4 Stromalne MDA5 i komórki krwiotwórcze TLR3 chronią przed zakażeniem EMCV-D. (A i B) Chimery BM wytworzono między WT i Mda5a / r. (n = 10 każdy) i WT i Tlr3. /. zwierzęta (n = 12) w 2 niezależnych eksperymentach. Chimery zakażono 103 PFU EMCV-D i oceniono na przeżycie (A) i (B) poziom glukozy we krwi. Mda5. / WT i WT. Tlr3. /. chimery przeżyły infekcję, WT. Mda5. /. chimery uległy w dniu 6, a chimery Tlr3 (3 / WTT uległy zniszczeniu w dniu 14 z 67% przeżywającej infekcji. (C) Ekspresja MDA5 w trzustce (oryginalne powiększenie, x 200; paski skali: 100 mikronów). Naprawiono fragmenty tkanki wykonano z Mda5. /. i trzustki WT w dniach 0, 2 i 4 po zakażeniu EMCV i zabarwione anty-MDA5 (n = 3) [więcej w: stężenie alkoholu we krwi kalkulator, przychodnia ożarów mazowiecki, niepokój manipulacyjny ] [więcej w: przychodnia ożarów mazowiecki, badanie kału na pasożyty, polskie towarzystwo ultrasonograficzne ]
Partnerzy serwisu:
Zobacz tez:
Pojawiające się dowody w kilku modelach układów chorób neurodegeneracyjnych ujawniły ważny wkład w fenotyp choroby poprzez niezależne od komórek szlaki toksyczności. Niedawne badanie warunkowego mysiego modelu choroby Huntingtona, które nadmiernie… Read More Patologia zależna od androgenów demonstruje miopatyczny wkład w fenotyp choroby Kennedyego w modelu myszy typu knock-in ad 8
Rekombinowaną szczurzą proreninę analizowano metodą immunoblottingu przy użyciu 3 nM oczyszczonego Ab do HRP pod nieobecność (a) ścieżki 1) lub obecności (3M regionalnych peptydów prosegmentu proreninowego, SFGR (linia 2), MTRISAE… Read More Hamowanie nefropatii cukrzycowej przez peptyd wabika odpowiadający uchwytowi region dla nieprololitycznej aktywacji proreniny ad
PDC-E2 poddano immunoprecypitacji przy użyciu surowic pacjenta PBC z lizatu komórek HeLa inkubowanych z [35S] -metioniną do białek znakujących. Połowę immunoprecypitatu potraktowano DTT, a drugą połowę GSSG przed wykonaniem SDS-PAGE.… Read More Bcl-2-zależne utlenianie pirogronianowej dehydrogenazy-E2, pierwotnego autoantygenu żółciowej dróg żółciowych, podczas apoptozy ad 7