Zgodnie z tym, Mda5. /. myszy wykazały rozsiewane wybarwienie antygenu zarówno w trzustce wewnątrzwydzielniczej, jak i zewnątrzwydzielniczej, jak również znaczną naciek zapalny wysepek (Figura 3, D i E). Biorąc pod uwagę te zmiany histopatologiczne, stwierdzenie, że Mda5. /. u myszy nie wystąpiła hiperglikemia była nieco zaskakująca. Postawiliśmy hipotezę, że ciężka patologia serca u tych zwierząt spowodowała przedwczesną śmierć, tak że cukrzyca nigdy się nie rozwinęła. Aby to przetestować, użyliśmy EMCV-D do zainfekowania Mda5 + /. myszy, które mają pojedynczy allel WT z MDA5. Mda5 + /. u myszy rozwinęła się przejściowa hiperglikemia rozpoczynająca się w dniu 5, która ustąpiła do dnia 12, ale nie miała żadnej wady przeżycia w porównaniu ze zwierzętami WT (Figura 3F i dane nie pokazane) w odpowiedzi na zakażenie EMCV-D. Odpowiednio, Mda5 + /. myszy miały nieznacznie zwiększone miano wirusa w trzustce w dniu 4 w porównaniu ze zwierzętami WT (Figura 3G). Ponadto, w przeciwieństwie do zwierząt na tle C57BL / 6, Mda5. /. myszy na tle genetycznym 129 / SvJ rozwinęły hiperglikemię po infekcji EMCV-D przed śmiercią (Figura 3H). Łącznie dane te sugerują, że aktywność MDA5 jest konieczna do ochrony. komórki z infekcji wirusowej i że zarówno TLR3, jak i MDA5 mają nieprzebrane role w zapobieganiu uszkodzeniom wysepek trzustkowych. Zakażenie EMCV-D rozprzestrzenia się na zewnątrzwydzielniczą trzustkę pod nieobecność TLR3 i MDA5. Podczas infekcji EMCV-D Mda5. /. lub Tlr3. /. myszy nie powodowały jawnego zapalenia trzustki, badanie myszy DKO wykazało znaczący wzrost poziomów amylazy w surowicy (70-krotnie, P <0,001) i lipazy (25-krotnie, P <0,001) w porównaniu z myszami WT (Figura 3B). Było to związane z dużym wzrostem miana wirusa i rozległym zniszczeniem architektury trzustki zarówno w tkance zewnątrzwydzielniczej i wewnątrzwydzielniczej w dniu 2 (Figura 3, C = E). Zatem, wywołane wirusami zapalenie trzustki jest prawdopodobnie główną przyczyną śmierci myszy DKO w dniu 2 PI. Chociaż zaobserwowano zakażenie wysokogatunkowe wysp, myszy DKO nie rozwinęły hiperglikemii, prawdopodobnie z powodu towarzyszącego zapalenia trzustki i szybkiej śmierci. Wyniki te wskazują, że MDA5 i TLR3 są wystarczające, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się EMCV-D w zewnątrzwydzielniczej trzustce, tak że tylko brak obu czujników powoduje znaczącą infekcję powodującą jawne i niszczące zapalenie trzustki. TLR3 i MDA5 działają w różnych przedziałach komórkowych. Aby uzyskać lepszy wgląd w patogenezę cukrzycy indukowanej EMCV-D, ocenialiśmy, w jaki sposób ekspresja TLR3 i MDA5 specyficzna dla komórki wpływa na kontrolę infekcji trzustki. Zbudowaliśmy odwrotne chimerowe BM między WT i Mda5. /. lub WT i Tlr3. /. myszy i zmierzone przeżycie i poziomy glukozy we krwi po zakażeniu EMCV-D. Analiza przeżycia wykazała, że chimery zawierające Mda5. /. komórki hematopoetyczne i podścielisko WT (Mda5a / / WT) były oporne na zakażenie EMCV-D, podczas gdy WT. Mda5. /. chimery były podatne na infekcję (100% śmiertelności, P <0,001, n = 10) analogicznie do Mda5. /. myszy. Chimery Tlr3 (3 / WTT były bardziej wrażliwe (30% śmiertelności, P <0,05, n = 12) na infekcję EMCV-D niż WT3 Tlr3 (3). chimery, chociaż mniej niż WT. Mda5. /. chimery (Figura 4A). Tak więc ogólna oporność na zakażenie EMCV-D zależy głównie od funkcji MDA5 w opornych na promieniowanie komórkach niehematopoetycznych, podczas gdy TLR3 przyczynia się do obrony częściowo z powodu jej działania w komórkach hematopoetycznych. Analiza stężenia glukozy we krwi po zakażeniu EMCV-D ujawniła, że chimery Tlr3 (3 / WT rozwinęły cukrzycę, podczas gdy WT3Tlr3a /. chimery, jak również Mda5 (3 / WT były chronione (Figura 4B). W związku z tym TLR3 chroni. komórki z zakażenia EMCV-D przez jego działanie w czułym na promieniowanie przedziale krwiotwórczym. Najprawdopodobniej MDA5 zapobiega infekcji EMCV-D. komórki, działając w odpornym na promieniowanie przedziale przeciwpłytkowym, chociaż tej hipotezy nie można było bezpośrednio przetestować, ponieważ WT. Mda5. /. chimery zmarły szybko w dniach 5. 6, zanim mogły rozwinąć się cukrzyca. Rycina 4 Stromalne MDA5 i komórki krwiotwórcze TLR3 chronią przed zakażeniem EMCV-D. (A i B) Chimery BM wytworzono między WT i Mda5a / r. (n = 10 każdy) i WT i Tlr3. /. zwierzęta (n = 12) w 2 niezależnych eksperymentach. Chimery zakażono 103 PFU EMCV-D i oceniono na przeżycie (A) i (B) poziom glukozy we krwi. Mda5. / WT i WT. Tlr3. /. chimery przeżyły infekcję, WT. Mda5. /. chimery uległy w dniu 6, a chimery Tlr3 (3 / WTT uległy zniszczeniu w dniu 14 z 67% przeżywającej infekcji. (C) Ekspresja MDA5 w trzustce (oryginalne powiększenie, x 200; paski skali: 100 mikronów). Naprawiono fragmenty tkanki wykonano z Mda5. /. i trzustki WT w dniach 0, 2 i 4 po zakażeniu EMCV i zabarwione anty-MDA5 (n = 3) [więcej w: stężenie alkoholu we krwi kalkulator, przychodnia ożarów mazowiecki, niepokój manipulacyjny ] [więcej w: przychodnia ożarów mazowiecki, badanie kału na pasożyty, polskie towarzystwo ultrasonograficzne ]